Παιδί μου...... σήκω!
Χθες άκουσα για άλλη μια φορά την φράση " Στην ζωή πέφτουμε για να μάθουμε να σηκωνόμαστε". Πέραν της θετικής σκέψης που άφηνε σαν επίγευση το ρητό, στο μικρό μου μυαλό τα πεσίματα φάνταζαν τρομερά. Και όλο έλεγα ότι πρέπει να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα.
Χθες λοιπόν την συγκεκριμένη ρήση την συνδύασα με το ποδήλατο. Θυμήθηκα ότι όταν μάθαινα ποδήλατο τα γόνατά μου ήταν συνέχεια ματωμένα, οι αγκώνες μου το ίδιο και κάποιες φορές τσιρότα στόλιζαν το μέτωπό μου. Βλέπετε το πρώτο μου ποδήλατο είχε κόντρα φρένα κι οι τούμπες ήταν ανεπανάληπτες. Κατέκτησα λοιπόν όπως και όλοι μας νομίζω την τέχνη της ισορροπίας με πεσίματα.
Φτάνω στο σήμερα κι αναρωτιέμαι, όλοι οι φίλοι μου που κάνουν ποδήλατο, πολλά ή όχι χρόνια, πόσες φορές έχουν πέσει; Θες από χαζομάρα, από λάθος εκτίμηση, από εγωισμό, από κακή συντήρηση του ποδηλάτου ή ακόμα κι από ενθουσιασμό. Σκέφτομαι μετά τις αντίστοιχες φορές που σηκώθηκαν και φαντάζομαι τα συναισθήματα που ο καθένας διαχειρίστηκε.
Απο όσο γνωρίζω κάποιοι τα παράτησαν. Οι περισσότεροι όμως ανέβηκαν ξανά στο ποδήλατο και συνέχισαν, έγιναν πιο δυνατοί, πιο έμπειροι, πιο επίμονοι, τεχνικά αρτιότεροι, έμαθαν να ξεπερνούν τον εαυτό τους.
Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα τα πεσίματα για τον κάθε έναν από εμάς πολλά. ΠΑΙΔΙΑ ΜΗΝ ΜΑΣΑΤΕ. Ανεβείτε ξανά στη σέλα και πάμε γι άλλα........
Το ποδήλατο καθημερινά μας δίνει μαθήματα ζωής, κι όλοι εμείς έχουμε μάθει όχι μόνο να σηκωνόμαστε αλλά να το κάνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
Μαμά Ιουλία.
