4/11/2050

Ας δούμε τι έγινε τα τελευταία χρόνια λίγο πριν το 2050.
Όχι η Μυτιλήνη δεν ήταν ανέκαθεν η πιο ''ποδηλατική'' πόλη στον κόσμο. Πριν την κρίση, η εικονική αγοραστική δύναμη των κατοίκων εκτινάχτηκε στα ύψη. Αυτό σήμαινε αυτομάτως περισσότερα αυτοκίνητα στους δρόμους σε μια πόλη που δεν ήταν φτιαγμένη γι’ αυτά. Το κόστος για όλο αυτό; Ανθρώπινες ζωές: Τα θανατηφόρα ατυχήματα αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο.
Με συνεχείς διαβήματα από τον Ποδηλατικό Σύλλογο Λέσβου, τα αντανακλαστικά της κοινωνίας λειτούργησαν. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, άρχισε να διαμαρτύρεται. ''Σταματήστε να δολοφονείτε τα παιδιά, τους νέους, τους πεζούς, τους ποδηλάτες''. Οι φωνές τους εισακούστηκαν. Ηγεσία και λαός αποφάσισαν από κοινού να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο εξαρτημένοι από κάθε πηγή ενέργειας. Επέλεξαν να αναβαθμίσουν την ποιότητα της ζωής τους εξαφανίζοντας τα αυτοκίνητα από τα αστικά κέντρα και χτίζοντας ποδηλατόδρομους. Τα χρόνια που πέρασαν ο λαός είχε ήδη περάσει από τον καταναλωτικό κορεσμό στην λεγόμενη αστική συνείδηση.
Σ’ αυτό βοήθησε και η κρίση, που αδράχτηκε σαν ευκαιρία για αποδέσμευση από τον βραχνά του αυτοκίνητου. Οι πολίτες που αδυνατούσαν να κατανοήσουν το όφελος τους μακροπρόθεσμα για αυτούς και τα παιδιά τους, πέρασαν στο παρελθόν. Προσεγμένες μελέτες κατασκευής ποδηλατόδρομων έγιναν σε κάθε γειτονιά της Μυτιλήνης και όπου χρειάστηκε γκρεμίστηκαν ακόμα και κτήρια. ''Χτίστε και θα τους χρησιμοποιήσουν'' ήταν το σύνθημα, όπως και έγινε.
Τι κέρδος είχε από όλο αυτό η πόλη της Μυτιλήνης; 500% μείωση των θανατηφόρων ατυχημάτων, βελτίωση της υγείας όλων των πολιτών, ησυχία, πολιτισμός, φιλικό κέντρο και αγορά για όλες τις ευπαθείς ομάδες, ωραία τουριστική εικόνα, οικονομία για τον πολίτη αλλά και ολόκληρη την κοινωνία, απεξάρτηση από τους εισαγόμενους φυσικούς πόρους...