Η Κυριακή έφτασε και όλοι ήμασταν έτοιμοι για τον αγώνα. Ήδη από της 10:00 ποδηλάτες άρχισαν να μαζεύονται στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης. Χαρούμενα πρόσωπα παντού, η διάθεση για πετάλι στο φουλ και ο καιρός ιδανικότατος!

Η εκκίνηση στης 11:00 δόθηκε με το πρώτο ζευγάρι Dobromir Dobrev-Αλέξανδρος Παπαγεωργίου να ξεκινάνε για την κορυφή και ανά 2' να φεύγουν ένα ένα τα ζευγάρια. Είχαμε 1:50 για να ανέβουμε στην αρχή της πρώτης ειδικής, κάποιοι ανεβήκαμε αρκετά πιο γρήγορα και είχαμε χρόνο να τα πούμε λίγο και να αγναντεύουμε τη θέα. 12:50 ο πρώτος μπαίνει στην ειδική και ο αγώνας ξεκινάει. Το μονοπάτι φαρδύ και απολαυστικό με αρκετά off camper στην αρχή, τρία τραπέζια και δυο wall ride που αν είχες χιλιόμετρα μπορούσες να τα καβαλήσεις άνετα. Κάπου εκεί, σε ένα "κόψιμο", για μένα τα πράγματα στον αγώνα πήραν μια τροπή που δεν περίμενα καθώς μπαίνοντας με περισσότερα χιλιόμετρα σε ένα σημείο το ποδήλατό μου "τερμάτισε" και μια ζημιά στον πίσω τροχό που υπήρχε έκανε την εμφάνισή της. Το αποτέλεσμα ήταν να σκίσω το λάστιχο και για να ολοκληρώσω την διαδρομή αναγκαστικά να βάλω σαμπρέλα μέσα στον αγώνα και όχι μόνο, στην προσπάθειά μου να φουσκώσω γρήγορα το λάστιχο έσπασα την τρόμπα...! Κυριακός Μαυρόπουλος ο ήρωας μου για άλλη μια φορά!!! Σταμάτησε και μου έδωσε την τρόμπα του!!! Μετά το "διάλειμμα" των 7+ λεπτών συνεχίζω τη διαδρομή, ίδια με την περσινή 1η, τέρμα ανοιχτά κομμάτια με τα χιλιόμετρα να ανεβαίνουν στα ύψη και το πεταλάρισμα δυνατό με τελικό κομμάτι ένα κλειστό με γρήγορες και κλειστές στροφές που οδηγούσε στον τερματισμό.

Μάζεμα της παρέας και προς τα πάνω για την ανηφόρα και την 2η ειδική. Ο χρόνος για να ανέβουμε αρκετός και η μουσική από την τσέπη της βερμούδας μου μας έδινε ρυθμό. Στην κορυφή για την 2η ειδική χαλαρώνουμε καθώς ήμασταν και πάλι κάνα 20' πιο νωρίς και βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο με τους Βουλγάρους συναθλητές και να ενθαρρύνουμε αυτούς που κατέβαιναν από την 1η. Ο πρώτος φεύγει και σιγά σιγά μπαίνουμε σε σειρά. Το πρώτο μέρος της ειδικής είναι το ίδιο με πέρυσι, μικρά αλματάκια και δυο drop που σε έβαζαν σε χαμηλή πτήση και με το πεταλάρισμα οι ταχύτητες ήταν και αυτές μεγάλες. Το επόμενο κομμάτι μέσα στο δάσος, παιχνιδιάρικο, γρήγορο και η διασκέδαση στο φουλ. Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα άρχισαν να αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί έμπαινες στην πέτρα. Μεγάλες και φυτεμένος πέτρες που μπορούσες όμως να τις καβαλήσεις, σε ήθελαν συγκεντρωμένο. Έτσι συνέχιζε και το τελευταίο κομμάτι με ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Ένα μικρό μάζεμα δυνάμεων και παρέας και πάμε για μια τελευταία ανάβαση για το ωραιότερο μονοπάτι του αγώνα. Ο δρόμος για την κορυφή αυτή τη φορά είχε και 15' σπρώξιμο. Το τι λέγαμε ανεβαίνοντας αυτό το τελευταίο σημείο δεν λέγεται για πολλούς και ευνόητους λόγος...!!! Στο μυαλό όλων όμως υπήρχε η κατηφόρα που σε αποζημίωνε με το παραπάνω!!! Καθώς παίρναμε εκκίνηση τα χαμόγελα μεγάλα για την 3η ειδική ή αλλιώς "Jester trail" με τα σλάλομ ανάμεσα από τα δέντρα να σε ενθουσιάζουν σε τέτοιο βαθμό που νόμιζες ότι είσαι σε "παιδική χαρά"!! Ο "κροκόδειλος" σε προειδοποιούσε για μια βουτιά στον χωματόδρομο και την συνέχεια του μονοπατιού από την άλλη πλευρά. Το σλάλομ συνεχίζεται με λίγη ακόμη κλήση και την κατάληξη σε ακόμη ένα απότομο κατέβασμα και μπροστά στο Μοναστήρι της Καλαμούς για να πάρουμε το φοβερό "Σαμακοβ 1". Ένα μονοπάτι με τρομερή ροή, ήπια κλήση και σε κάποια σημεία ντοσιμέ και φυτεμένες πέτρες. Εκεί μια "μύτη" μου χάρισε την ευκαιρία να καβαλήσω το ποδήλατό μου με σκασμένο λάστιχο πάνω στις πέτρες!!! Πλέον χωρίς να μπορώ να διεκδικήσω το καλύτερο δυνατό που μπορούσα, πήρα την απόφαση να χαμογελάσω, να αποδεχτώ την κατάσταση και μια που έτσι και αλλιώς θα άλλαζα στεφάνι στον πίσω τροχό, να διασκεδάσω "κοπανώντας" πάνω στις πέτρες, τόσες φορές το είχα δει σε βίντεο και δεν άντεξα να μην ζήσω την εμπειρία.

Το φαί με καλούσε ήταν πια 16:00 παρά και ο αγώνας για μένα είχε τελειώσει. Τώρα αναμονή για να κατέβουν και οι υπόλοιποι από το βουνό και να δω ότι όλοι είναι καλά και ότι τερμάτισαν, εάν υπάρχει και κανένα καλό αποτέλεσμα ευπρόσδεκτο!!!
Easy&Safe παιδιά και πάμε για τον επόμενο....
Κείμενο: Παναγιώτης Γιαννούλης