Γράφει ο Ντίνος Γιάννης (αθλητής του Ποδηλατικού Συλλόγου Λέσβου)

Μία ολόκληρη εβδομάδα από τον τερματισμό στην 31 Σπαρτακιάδα και το μυαλό παλεύει ακόμα να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, χωρίς να είναι ικανό να ασκήσει κανενός είδους έλεγχο πάνω στα συναισθήματα.
Ατέλειωτες ώρες προπονήσεων, έξοδα, απομόνωση, πειθαρχία, πόνοι, αδρεναλίνη, προκαλείς τα όριά σου, τα βάζεις με τα καιρικά φαινόμενα, τους νόμους της φυσικής, τον οργανισμό σου, τη μοίρα σου, εκθέτοντας τον εαυτό του σε κίνδυνο συνειδητοποιημένα! Για ποιο λόγο; Επειδή το να τερματίσεις μία Σπαρτακιάδα είναι κάτι το μοναδικό!
Η Σπαρτακιάδα, γεννήθηκε πριν από 31 χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Εμφανίστηκε και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, κατάφερε να αναδείξει και κυρίως, να δημιουργήσει ποδηλάτες.
Κάθε χρόνο στις αρχές του Οκτώβρη, κόσμος πολύς αρχίζει να συγκεντρώνεται μπροστά στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο πριν ακόμα ξημερώσει. Είναι οι άνθρωποι της ΠΕΠΑ, του ΟΠΑΝΔΑ, του Δήμου Αθηναίων και της Ελληνικής Αστυνομίας. Η συνεργασία όλων αυτών θα οδηγήσει λίγο αργότερα τους ποδηλάτες απολύτως ασφαλείς, σε μια απολαυστική διαδρομή. Ένα αγώνα στον οποίο ο τερματισμός είναι σχεδόν το ίδιο σημαντικός με την πρώτη θέση! Μια διοργάνωση που κάποιος θέλει οπωσδήποτε να πάρει μέρος για να θεωρείται ολοκληρωμένος ποδηλάτης.
Έτσι και φέτος η 31η Σπαρτακιάδα ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου 5 Οκτώβρη λίγο μετά τις 7:30 από το Καλλιμάρμαρο, πίσω από το Honda CRX του Βασίλη Κουτελέλη που για άλλη μια φορά οδηγούσε τους ποδηλάτες. Οι άνδρες της Ελληνικής αστυνομίας, οι κριτές συνεργάτες της ΠΕΠΑ και οι εθελοντές, όλοι άψογα οργανωμένοι, φρόντισαν ώστε το πολύχρωμο πελοτόν να διασχίσει με ασφάλεια το κέντρο της Αθήνας και να ακολουθήσει τη διαδρομή προς Κόρινθο μέσω της εθνικής οδού. Λίγο μετά τον Ισθμό έγινε και η μοναδική ανασυγκρότηση που διήρκεσε περίπου 15 λεπτά και στο διάστημα αυτό έγινε η τροφοδοσία και υδροδοσία των αθλητών. Το ελεύθερο δίνεται εν κινήσει, κοντά στη διασταύρωση της Ακροκορίνθου, κατόπιν εντολής του Αλυτάρχη, σε σημείο και τη στιγμή που κρίνεται κατάλληλο, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν. Στην παλιά Εθνική από Κόρινθο και κατεύθυνση προς το Χιλιομόδι, περίπου στο ύψος του Σολομού, ο Αλυτάρχης δίνει το ελεύθερο. Σχηματίζεται το πρώτο γκρουπ που ξεκολλάει και διάφορα άλλα γκρουπ που ακολουθούν. Χαρακτηριστικό σε αυτό το σημείο ο δυνατός κόντρα αέρας και τα πολλά σκασμένα ελαστικά που προκαλούν οι πολλαπλές διασχίσεις γραμμών τρένου σε συνδυασμό με πετραδάκια των επαρχιακών δρόμων.
Επόμενη σύντομη στάση για σφράγισμα της κάρτας και τροφοδοσία στο κοντρόλ των “Μύλων”. Αμέσως μετά τους Μύλους, ξεκινά το τμήμα του παλαιού οδικού άξονα Άργους – Τριπόλεως που φτάνει ως την κορυφή του βουνού και είναι γνωστό ως Κολοσούρτης. Μια σκληρή ανηφόρα που αρχίζει από το 160ο χλμ της διαδρομής και διαρκεί για 19 συνεχόμενα χλμ. Στη συνέχεια η διαδρομή είναι επίπεδη με μικρές ανηφόρες και κατηφόρες, διασχίζει το Άργος και οδηγεί στο κοντρόλ της Τρίπολης όπου γίνεται και η τελευταία υδροδοσία και τροφοδοσία. Εδώ έχουμε και την “πόρτα” του αγώνα αφού επιτρέπεται να συνεχίσουν μόνο όσοι ποδηλάτες καταφέρουν να σφραγίσουν την κάρτα τους σε λιγότερο από εννέα ώρες από την εκκίνηση. Άλλωστε το όριο τερματισμού στη Σπάρτη είναι οι 12 ώρες και οι ποδηλάτες που δεν φτάνουν στην Τρίπολη σε 9 ώρες είναι αδύνατο να καλύψουν την υπόλοιπη διαδρομή εντός ορίου χρόνου. Μετά το κοντρόλ της Τρίπολης, αρχίζουν και πάλι οι ανηφόρες για την ανάβαση στα 900 μ περίπου ως το Χωριό Κερασιά που βρίσκεται στο 227 χλμ της διαδρομής.
Μετά από τόσες σκληρές ανηφόρες, ακολουθούν γύρω στα 10 χλμ κατηφόρας με στροφές όπου η τεχνική κρίνεται συχνά καθοριστική για την έκβαση του αποτελέσματος. Τέλος οι ευθείες που οδηγούν στη Σπάρτη δίνουν τη δυνατότητα για εντυπωσιακά sprint ώστε να στείλουν μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα, μετά από 257 χλμ, όλους όσους είχαν κάνει τη σωστή προετοιμασία, τη διαχείριση των ενεργειακών αποθεμάτων και φυσικά τη θέληση, την προσήλωση στον στόχο και τη συγκέντρωση. Κοπέλες ντυμένες με αρχαιοελληνικά φορέματα, υποδέχονταν και καλωσόριζαν τους τερματίσαντες με ένα στεφάνι ελιάς, κίνηση που προσέθετε στη συγκίνηση της στιγμής. Στην Κεντρική πλατεία της πόλης, υπό τους ήχους της φιλαρμονικής του δήμου έγιναν οι βραβεύσεις και δόθηκαν τα μετάλλια σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο αφού η πλειοψηφία των πολιτών της Σπάρτης φρόντισαν να παρευρεθούν σ’ αυτό το σπουδαίο γεγονός για την πόλη τους.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης το ότι σε όλα τα χωριά και τις πόλεις κατά μήκος της διαδρομής από τους Μύλους και μετά, όλοι οι κάτοικοι είχαν βγει στους δρόμους, χειροκροτούσαν και εμψύχωναν τους ποδηλάτες, ενώ σε όλες τις διασταυρώσεις οι οδηγοί των αυτοκινήτων σταματούσαν χωρίς να διαμαρτύρονται και οι αστυνομικοί έδιναν κουράγιο και μοίραζαν χαμόγελα στους αγωνιζόμενους. Σε αυτόν τον θρυλικό αγώνα, όπου ο πόνος, η καταπόνηση, η ιστορία, η αίσθηση του ηρωικού και της επιτυχίας, είναι όλα σε υπέρτατο βαθμό, ο Πο.Συ.Λε πρόσθεσε δύο μέλη του στη λίστα όσων έχουν τερματίσει αυτό τον αγώνα, Γιώργος Μανωλιάς και Γιάννης Ντίνος με χρόνους 9:35 και 10:04 αντίστοιχα. Για 5η φορά τερματισμός και για τον Βαγγέλη Βουλγαράκη από τη Λέσβο εγγεγραμμένος αθλητής στον Π.Ο. Πατρών με χρόνο 10 ώρες.
Εγγραφές: 364 - DNS: 10 - Εκίνησαν: 354 - DNF: 25 - Τερματίσαντες: 329