Επιλέγουμε την κοιλάδα της Αχλαδερής επειδή προσφέρει μεγάλες επίπεδες επιφάνειες χωρίς πλαγιές, βουνά και ανηφόρες... Είναι γεμάτη πράσινο, πυκνά δάση και ξερά (αυτή την εποχή) ποτάμια. Δεν το πιάνει ο αέρας και σχεδόν ποτέ δεν κάνει κρύο. Είναι ένας προικισμένος τόπος με πεύκα νερά και ποτάμια. Η βόλτα τελικά μας βγάζει ακριβώς στο αντίθετο! Φτάνουμε στα εγκαταλελειμμένα μεταλλεία λευκόλιθου 1928-1992. Το βουνό είναι γεμάτο στοές. Παντού παραμονεύουν "ξετρύπια" έτοιμα να σε καταπιούν, που χρησίμευαν για τον αερισμό του ατέλειωτου δικτύου γαλαριών που βρίσκεται από κάτω μας. Ακόμα νομίζεις πως ακούς τα σφυριά, τα καλέμια, τους λοστούς, τις σφήνες και τα κοπίδια. Η βόλτα συνεχίζει με απότομες ανηφόρες που λίγο απέχουν από "ορειβασία" και απότομες πλαγιές για κατάβαση που είναι αδύνατον να σταθείς όρθιος ακόμα και περπατώντας. Όλα αυτά όμως σε αποζημιώνουν στην επιστροφή... Η λιθόσπαρτη κοίτη του ποταμού μήκους 2,3 χιλιομέτρων σαν μια τέλεια ειδική διαδρομή αγώνα, σκέτη απόλαυση, σου προσφέρει λίγο από δυσκολία και πολύ από πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό σου... Με μια βόλτα παράκαμψη από τη "Μικρή Λίμνη" επιστρέφουμε στο σημείο εκκίνησης αποκαμωμένοι, αλλά με έτοιμα σχέδια για την επόμενη βόλτα μας...